obserwatorzy

Ilu z nas rękę wsadzi do wrzątku,

By gładką skórą świata nie głaskać,

Przecież w najlepszym nie jest porządku,

Że nawet kości kryjemy w maskach.

Iluż potrafi zedrzeć paznokcie,

Jak swoją starą koszulę z brata,

Jednych i drugich marnują krocie,

Przecież nikt nie chce, jak lwica drapać.

Ilu swe zęby wyrwie ze szczęki,

Dziąsła nieszczelne zostawi w ranach,

Po cóż nam w gębie szczegół niewielki,

Skoro nie chcemy ręki gryźć pana.

Ilu z nas język zetnie, jak trawę,

Przebitą wcześniej kosą kolczyków,

By się nie plątał jak źdźbło niemrawe,

Bo i tak nigdy nie wyda krzyku!

Ilu z nas nogi urwie w kolanach,

Choć zdrowe jeszcze są do cholery!

Lecz nie płacz po nich matko kochana,

Bo nigdy nie szły drogą kariery.

Jak psy zaszczute żyjemy w budach,

Kiedy pan idzie – tulimy ogon,

Czasem nam nawet szczeknąć się uda

I trochę szkoda, że dugą stroną.

Patrzymy w miskę, jak w oczy Boga,

W niej przecież życie i zmartwychwstanie,

A w duszach naszych tli się pożoga,

Jak tu wyszczekać najszczersze zdanie.

Kiedy nam zdjęli ciasne obroże,

Nikt z nas nie wiedział co z sobą zrobić,

Tak, więc stoimy w znajomych pozach,

Za które chyba nas lubią oni.

I tylko jedno ten nasz zwierzyniec

Pozwala uszyć miarą człowieka,

Który z lenistwa na świece słynie,

Za to na wszystko lubi narzekać.

2012-06-02

kogut pieje jak cholera

folwark się do życia zbiera

uzda szkapę za pysk ściska

chłopy pędzą do mrowiska

bat się dorwał już do skóry

wysiadują jaja kury

by wśród bydła żyć godziwie

GOPS odwiedził już leniwiec

świnia pięknie w oczach tyje

gdy państwowe żre pomyje

a kukułka kryzys czuje

dzieci już nie wykukuje

ślimak spieszyć się nie może

pewnie żyje wciąż w zaborze

rak do tyłu odwłok wlecze

chyba wszedł już w średniowiecze

pająk w środkach nie przebiera

elektorat w sieci zbiera

muszy los jest nader marny

muszą zżerać kawior czarny

żeby poznać życie pieskie

słucha naród osłów z Wiejskiej

baran zamiast zjadać trawę

z łąki płoną tka ustawę

tylko człowiek w nocy kwili

kto zakazał zoofilii?

2012-10-18

wg Tygodnika Podhalańskiego

Cóż to za szpara tak się uśmiecha

I bardzo kusi, by do niej wjechać?

Czy ona może zachwycić pana,

Gdy już tak bardzo jest rozjechana?

Czy też omami tą dziwną panią,

By się zabrała bezwstydnie za nią?

A może będzie chciała trzech na raz

By w nią chłopaki wdepnęli zaraz?

Albo powoli i tak namiętnie,

Narcyza uśmiech w niej nagle zmięknie?

Cóż to za szpara – jeszcze nie wiecie?

Wszak to największa… w naszym powiecie

Zazwyczaj mokra i obnażona

Kierowców prosi w swoje ramiona,

Mimo, że lekkie ma obyczaje

Chętnie na kredyt klientom daje,

Najbardziej lubią ją mechanicy,

Jak napędowe koło mennicy,

Wulkanizator, także ją święci,

Bo bez gumy nie wchodzą klienci,

Komu zawróci bezczelnie w głowie,

Chrzci ją w najbardziej powszechnym słowie,

Przypadki takie są bardzo liczne,

Ona to dobro i zło publiczne,

Czasem się patrzy jakiś znad wąsa,

Czy gdzieś nie widać pana Alfonsa?

Alfons przyjedzie najwcześniej w maju,

Tak to już bywa w tym pięknym kraju,

Zadowolony pokaże palcem,

Gdzie wylać asfalt i zrównać walcem!

Alternatywnych wyjść jest też parę,

Można na przykład zarybić szparę…

Lekką fantazję oddajmy pisarzom,

Poetom – rymy, sonety i myśli,

Niech wniebowzięci w Parnasie wymarzą

Miłość piękniejszą od tej, która się wyśni.

Widmo rozpaczy oddajmy biedakom,

Studnie w ogrodzie, mieszkanie na strychu,

ZUSem postraszmy, kiedy przyjdzie lato,

By nie umarli przypadkiem w przepychu.

A emerytom oddajmy włos siwy,

Niech małolaty uznają w nich dziadków,

Dorzućmy potem na czole łysiny,

By łatwiej było im schodzić do kwiatków.

Młodym oddajmy nieprzespane noce

I wolną miłość na burcie szaleństwa,

Przed tym, jak Amor skieruje w nich procę,

Pocisk wypali na miarę małżeństwa.

Bogu oddajmy ołtarze i krzyże,

W Wielką Niedzielę ubrania dostojne

I gdy klęczymy przed Jego obliczem,

Wbrew możnowładcom nie idźmy na wojnę.

Władzę oddajmy krzyczącym idiotom,

Psom, które nigdy nie przestają szczekać,

Wszak politycy są nam tylko po to,

Abyśmy mieli na kogo narzekać.

Chorym oddajmy kolejki w przychodni,

Na dalsze życie odbierzmy nadzieję,

Niechże się cieszą, że odejdą głodni,

A NFZ się przez nich nie zachwieje.

Matkom żołnierzy oddajmy ich trupy,

Które wraz z życiem złożyli na szali,

Bo zamiast w domu kluski łowić z zupy,

W dżungli do mięsa ludzkiego strzelali.

Ojcom uczennic oddajmy wnuczęta,

By mieli w domu kwilące zabawki,

Niech się nie łudzą, że córka pamięta,

Kto śmiał nie zrobić dla dziecka wyprawki.

Durniom oddajmy głupotę i podziw,

By mogli sobie wybierać do woli,

Podziw im może bezwzględnie zaszkodzić,

Za to głupota, jak wiemy – nie boli.

Zdrowym na ciele oddajmy zasiłek,

Bo tylko oni go mogą wywalczyć,

Chorzy zaś – będą pracować na siłę,

Póki im życia do pracy wystarczy.

Co nam zostanie, gdy tyle oddamy?

Mogą nas teraz spytać przyjaciele,

Nieprecyzyjnie, lecz odpowiadamy:

Na pewno niewiele…

2014-02-17

Po co nam wolność – do jasnej cholery,

Kiedy jak ludzie w niej żyć nie umiemy?

Gdy więzień brakło w sybirskiej otchłani

We własnym trudzie więzimy się sami

I nikt o kosy nie musi się starać,

Gdy krwi nie trzeba przelewać za cara,

Lecz Polak nigdy się w tryumfie nie pławił,

Zawsze niedosyt mu los pozostawił!

Historia na nowo się lubi powtarzać,

Jak drzewiej przez wieki podaje na tacy

Podobne niedole, przy innych cesarzach,

Przy których najbardziej wciąż cierpią Polacy.

W płuca wolności, jak sepy wessani,

Nawet zaborców wybraliśmy sami,

By mogli Polskę podzielić wśród siebie

Demokratycznie w protestów ulewie,

Po mapach kreślić nie potrzeba granic,

We własnym sosie będziemy się ranić,

Bo nic nie czyni większego wesela,

Niż Polak, który do Polaka strzela!

Historia na nowo się lubi powtarzać,

Jak drzewiej przez wieki podaje na tacy

Podobne niedole, przy innych cesarzach,

Przy których najbardziej wciąż cierpią Polacy.

Zaborcy dzielą, jak nauk królowa,

Mieczem ich PR – tarczą wielkie słowa,

Krzyż oczywiście w katedrze nie tęskni,

Tym razem modzie toruńsko-smoleński,

Dla nas Polaków to już nie pierwszyzna,

Że na kolana upada Ojczyzna,

Lecz nasze głowy rozsadza pytanie:

Przeciwko komu szykować powstanie?

Historia na nowo się lubi powtarzać,

Jak drzewiej przez wieki podaje na tacy

Podobne niedole, przy innych cesarzach,

Przy których najbardziej wciąż cierpią Polacy.

Pytania chodzą w dzień i w nocy wszędy,

Kto odpowiada za te wszystkie błędy,

Kto zajmie pomnik, a kto z niego spadnie,

By solidarnie z Ojczyzną być na dnie?

Kiedy odcisną wyzwolenia piętno,

By ustanowić narodowe święto?

Na koniec prawda, choć gorzka – kochani,

Naszych zaborców stworzyliśmy sami…

Historia na nowo się lubi powtarzać,

Jak drzewiej przez wieki podaje na tacy

Podobne niedole, przy innych cesarzach,

Przy których najbardziej wciąż cierpią Polacy.

2013-11-18

Ile są warte nasze patyki,

(Smutne, jak bosi święci z ołtarzy)

Na które jeszcze przed chrztem nabili

Niepewną kulę z fragmentem twarzy?

Stolnica ładnie mąką pokryta,

Jak śniegiem, który zasłania brudy,

Co jest pod spodem lepiej nie pytać,

Niechże się o to już martwią drudzy.

Na razie ciasto trzeba wyrabiać,

Bezwzględną dłonią wypieści czule,

Aby nie chciało w piecu rozrabiać,

Gdy drożdże zaczną kształtować kulę.

Po lewej drzewiej stał dąb i miasto,

A w nim pies szczekał strzegąc dziedziny,

Aż bunt człowieczy, jak piorun trzasnął,

Zostały zgliszcza, trąd i ruiny.

Po prawej rośnie sosna niezgody,

Z lasu wychodzą duchy, potwory,

Stawiać próbują drewniane grody,

Dokładnie według planu Pandory.

Słabi bogowie, mali bogowie

Przejęli władzę nad wielkim światem,

Szumią bezczelnie, jak wódka w głowie

I rwą z pijących na poły szatę.

Słabszy słabemu umrzeć pomoże,

Choćby miał brata rzucić weń czaszkę,

Przecież dokładnie oni wiedzą, że

Najtrudniej słabym ponieść porażkę!

Zejdźmy na chwilę do nas na ziemię,

Gdzie człowiek znów człowieka rani,

Bo nie zrozumiał jeszcze, że przecież

Bogowie mogą wyrżnąć się sami.

2012-11-19

To było dawno, nawet nie wiem gdzie,

Brzask pełznął wolno, jak wilgotny gad,

Słońce za chmurą buntowało się

A kur do życia budził śnięty świat.

Na miejskim rynku zamieciono mrok,

I dostrzec można chciwych źrenic blask,

Buty prowadził pewny, raźny krok,

Wszak handel zacząć już najwyższy czas.

Bezwzględny spokój swój zobaczył grób,

Więc na rogatki w strachu gnał co sił,

Rynek znienacka zalał miejski lud,

Jakbyś w mrowisko gruby wtłoczył kij.

Baby, jak stare gacie w pył się drą,

Żeby usłyszeć mógł je cały kraj,

Lecz przecież one tylko tutaj chcą

Ludziom odsprzedać jak najwięcej jaj.

Obok rozterek w gębie mocnej płci

Wątłym parobkiem miota szary sznur

I jego koniec w żywe oczy kpi,

Wszakże tym końcem jest różowy knur.

Jak to przystało na XV wiek,

Zabawa w kupców i handlarzy trwa,

Z trzosów wychodzi dobrze znany dźwięk,

Na strunach zysku pierwsze skrzypce gra.

Baby się cieszą, poprawiają włos,

Z wrażenia wzdęty, jak na wietrze bór,

Po raz dwudziesty liczą z monet stos,

Które dostały za najmniejszą z kur.

Nagle zagrzmiało – pojawił się koń,

Wóz pełen fantów jedzie za nim w trop,

Na lejcach pewnie zaciśnięta dłoń,

Z tą twardą garścią – zespolony chłop.

Pozwolił sobie szybko wjechać tam,

Gdzie nigdy dotrzeć nie chciał nawet Bóg,

Babie przewrócił jej koślawy kram

A osiołkowi złamał jedną z nóg.

Na cały rynek z płuc wydobył krzyk,

Nie bacząc wcale, że jest pośród wron,

Lecz tej reklamie nie oparł się nikt

I cały towar sprzedał tylko on!

Baby płakały, tak jak jeden mąż,

Ze smutkiem patrząc na swój pełny kram,

Myślały – geniusz, czy to może wąż

Zdołał ludziskom, wcisnąć taki chłam?!

A jeden z mędrców zakrzyknął „O rety!

Patrzcie się ludzie! On stworzył marketing!”

2012-04-04

Kiedy próg knajpy wesoło przekroczy
I na wokandzie usiądzie za stołem,
Widać jak ogień patroszy jej oczy
I lokowanie produktu nad czołem.

Ta mała przed nią się trzęsie, jak kura,
Którą patroszą przed sauną w rosole,
Z nerwów kończyną w pantofelku szura
I myśli krótko: ja… już umrzeć wolę.

Gdy się zachwyci wszystkim co dostanie,
(Tak jak zachwyca się dziecko grysikiem),
Głodna od stołu niewątpliwie wstanie
I pójdzie zasiać na kuchni panikę.

A tam kucharze fiksują wzorowo:
Jeden marchewkę posiekał z palcami,
Drugi podpalił ze strachu szefową,
Trzeci do kota celuje sztućcami,

Mrożonki same pędzą do śmietnika,
Indyk w lodówce zrobił się ciut blady,
Najmłodszy kucharz zlew z nerwów przetyka,
Specsłużby niosą kosze na odpady.

Gdy już wyrzucą trzy czwarte z zaplecza,
Trenując przy tym najdziwniejszą minę,
Pora powrócić do tarczy i miecza,
Czyli nierówny zacząć pojedynek;

Ta pani nawet nie siedzi na smoku
I tajnych zaklęć z góry nie przemyca,
Nikt nie próbuje dorównać jej kroku,
Wszak wszyscy wiedzą, że ona – smoczyca!

Małe chucherko (właściciel lokalu)
Teraz topiony w łyżce własnej zupy,
Wnioski próbuje wysnuwać pomału,
Znaczy pojmuje, że wszystko do dupy!

Będzie rewolucja! Będzie rewolucja!
Mości dobrodzieju nie oszczędzaj kasy!
Będzie rewolucja! Będzie rewolucja!
Dla tej restauracji idą lepsze czasy!

Zagrzmiało w kuchni, jak na poligonie!
Wszystko tak świeże, że jeszcze się rusza,
Lis się potyka na własnym ogonie,
Futro zdejmuje i pędzi na ruszta!

Pośpiech oblicze bezczelne odsłania,
Bacząc, że wszystko być musi gotowe,
W szybkę od pieca puka wściekła łania;
Że zapomnieli odrąbać jej głowę!

Wreszcie przybyli wygłodniali gości
I po darmowe wyciągają ręce
(Niby topielcy do ludzi na moście)
Sami zatopić chcą zęby w wyżerce!

Zeżrą, wypiją – czym chata bogata,
Do torby resztki wsadzą po kryjomu,
Powiedzą, że dobre – bo tak wypada
I się nieczule rozejdą do domów.

Potem przeminie sześć chudych tygodni,
Aż pewna pani przełamie złą ciszę…
Wstrzymają oddech – słów wyroku głodni,
Czy też pod nimi się pani podpiszę?

A co wynikło z tej wojny talerzy?
Bardzo niewiele – mówiąc między nami.
Ale bezwzględnie powiedzieć należy:
Kucharki stały się celebrytkami…

2011-11-13

Ten śmieszny błazen w szarym garniturze
Na życie ludziom daje zapomogi,
Władzę ma prawie, jak ten gość w purpurze,
Choć głupi przecież, jak but z lewej nogi.

Wyszczerza zęby myte wybielaczem,
Gębą pracuje, by nie brudzić racic
I po kryjomu zaciska zwieracze,
Żeby z radości nie upaprać gaci!

Nim bladą szyję otuli szalem,
Całymi dniami szacuje skutki,
Liczy procenty, liczy wytrwale
I nie ma czasu – napić się wódki!

Ta młoda para idzie do błazenka,
Persony w naszych czasach znowu władczej,
Ona dwie grube teczki dźwiga w rękach,
On ma w rezerwie walizkę zaświadczeń.

Błazen podliczy cyfry i pieczątki,
Popatrzy w sufit, popatrzy w podłogę,
Popatrzy z góry, jak hetman na pionki,
I wreszcie młodym wyda zapomogę.

Gdy przyjdzie finał tego błazeństwa,
W sensie podstawa rodzinnej zrzutki,
Oni w ekstazie wielkiego szczęścia
Zapomną nawet napić się wódki.

Te cztery ściany – poniekąd ich własne
Codziennie czoło roszą zimnym potem,
By w ich rozumach zrobiło się jasne,
Że muszą teraz szanować robotę!

Zatem przed szefem potulni jak dziecko,
Udają głupszych, niż bracia goryle
I przy tym dają codziennie świadectwo
Na cud istnienia perpetum mobile!

Trwają, bo życiem nazwać nie można
Tej wątłych mięśni i nerwów grupki,
Której wieczorem tak zwana bieda
Już nie pozwala napić się wódki!

Przyszła tragedia, jak oddech teściowej,
Wieszcząc wszem-wobec nieszczęścia sto krocie
I do poduszki im bajkę opowie,
Jak się wspomaga w Polsce bezrobocie.

Błazen też musiał po martwym sezonie
Swój śmieszny kostium na haku zostawić,
A małpy potem mówiły w swym gronie,
Że właściciela nie zdołał rozbawić

To już jest koniec bajki – niestety.
Choć bajka długa – to morał krótki,
Ci którzy dają lub biorą kredyt
Nie mają za co napić się wódki.

2012-03-15

Czemu życie tak przeklęte

Gdy zostałem absolwentem

I już w garści ściskam upragniony dyplom.

Te cholerne egzaminy,

Dać mi miały perspektywy,

No to dały – tylko sztuczne, jak in vitro!

Studia tworzą podwaliny,

Jednakże nie z tej dziedziny,

Z której poświęceniem słuchałem wykładów.

Wszak nie mówił żaden doktor,

Że po studiach przyjdzie horror

I magister chudnie, gdy nie ma układów.

Lecz ja jednak nie narzekam,

Po tych wszystkich krwawych mękach,

Które mi w prezencie dała akademia,

Umiem przeżyć ze dwie doby

Za 5 całych polskich złotych,

Wszak co nie ucieka – dobre do zjedzenia.

Fajka, kawa do południa,

Potem z ryżu chińskie cuda

Do przeżycia wiele więcej nie potrzeba…

W weekend zupkę zjem u ciotki,

Po niej rozdam dwie ulotki

I zarobię kasę na kieliszek chleba.

2012-03-16

Dźwięk gitar włosy Twoje poruszał,
Pośród nich serce mocniej mogło drżeć,
Wszakże świat skazał Ciebie na bluesa,
A blues w podzięce Cię skazał na śmierć.

Dlaczego Boże mu dałeś żyły?
Jak wilczy bilet na ten chory świat.
Ogromny talent i ludzkie siły;
Na wątłej nóżce wyrósł ciężki kwiat.

Byłeś jedyną, własną osobą,
Na przekór wszystkim Twoje nogi szły,
Nawet odchodząc zostałeś sobą
I już nie znajdziesz takiego jak Ty…

… i teraz czasem jeszcze Cię widzę,
Trzęsiesz się z bólu, jak jedna ze strun,
Tak wrak człowieka – legenda Riedel,
Na scenie kona – niesiony przez tłum.

Te psy cholerne szczekają w głowie,
Wredne robaki się wdarły do żył,
Z ciała powoli odchodzi człowiek,
Reszta zostaje i opada z sił.

Powiedz mi proszę, powiedz po cichu,
Jak może wolność zamieszkać wśród nas,
Dlaczego milczysz? – cholera Rychu…
Już jest tak późno… szlag trafił ten czas!

Klisza się toczy na bocznym torze,
Ty wiesz najlepiej, jak trudno jest wstać,
Ale gdzie byłeś niedobry Boże,
Gdy zamiast dawać Richard zaczął brać???

Byłeś jedyną, własną osobą,
Na przekór wszystkim Twoje nogi szły,
Nawet odchodząc zostałeś sobą
I już nie znajdziesz takiego jak Ty…

2012-02-07

Pamięci JE. ks. Franciszkowi kard. Macharskiemu

Uparte stoi na stopie korzeni,

Nie ruszy w prawo, nie pójdzie na lewo,

Wiernie pilnuje Ojczyzny i Ziemi,

To mocne, stare, rozłożyste drzewo.

Jego gałęzie, jak ramiona matki

Dadzą schronienie, gdy przyjdzie potrzeba,

Rozpędzą chmury płynące, jak statki,

Otulą duszę i przychylą nieba.

A gdy powietrza zbuntowane wojsko

Atak wypuści, jak grzechów potwory,

W jego półcieniu stać możesz beztrosko,

Bo cię uchroni brązowa pierś z kory.

A kiedy pożar zagości na niebie,

Zastępy liści powstaną w szeregu,

Niby sutanną obejmą cię cieniem,

Byś mógł odpocząć malutki człowieku.

Posłuchaj serca, które wewnątrz bije,

Do pnia wyszeptaj modlitwy i grzechy,

W pokorze pochyl przed nim swoją szyję,

Byś mógł zrozumieć, że odchodzisz lepszy.

I przychodzili, słuchali, prosili,

Czując w nim rękę ojcowską, bezpieczną,

Aż dnia pewnego, jak zawsze przybyli,

A wierne drzewo znienacka odeszło…

Na jego miejscu wyrosło cherlawe,

Słabe, pokorne, jak w pokutnym worze

I słychać tylko cichy ludzi lament;

Czemu zabrałeś na Go Panie Boże?!

2012-05-29

                        Tekst zawiera lokowanie produktu!

Ci piękni ludzie z gnojem na baciokach,

Z wygiętym w pałąk od roli szkieletem,

W remizie grane wiejskie karaoke

Od dawna zwykli nazywać bankietem.

Nabożni ludzie z różańcem na szyi,

Na ścianach mają portret Matki Boskiej,

Choć w Watykanie w życiu swym nie byli,

Wierzą, że leży w kujawsko-pomorskim.

Gdy się spotkali pobożni z pięknymi,

Zjednani wiarą, pomysłem i gustem,

Tęcza perspektyw rozkwitła nad nimi,

Więc rządzić mogli jarmarcznym odpustem.

Dosyć już mieli naszej czystej wódki,

Wszak czystą pije Polak byle jaki,

A Europejczyk to człek przecież rzutki

I za pazuchą chowa jarzębiaki.

Jarzębiak dobry, jak w Tennessee whisky,

Nawet bez lodu do gardeł nam leci,

Do tego słoik z napisem Pudliszki

I mają czego zazdrościć sąsiedzi.

Sąsiedzi jednak mieli marne gusta

I dziwną modę przywieźli z oddali,

Gdy w jarzębiaku zamoczyli usta

Przełknęli i    wy…

wy…

wyyyyy…

wyśmiali!

2012-05-28

Jak manekiny siedzimy na łące,

Gdzie trawy tańczą, podniecone wiatrem,

Z góry z pogardą patrzy na nas słońce,

Bo w żywych ciałach widzi dusze martwe.

Przecież nie wzruszą nas te marne chmury,

Lekkie jak pierze, czyste jak dziewica

I nikt przekleństwa nie wyśle do góry,

Póki nie spadnie na nas nawałnica.

Patrzymy za to na sprawy przyziemne,

Ale z dystansem wszelkim do wszystkiego,

Więc nie wnikamy, czy muchom przyjemnie,

Gdy spożywają obok coś czarnego.

W oddali miasto stoi jak skazaniec,

A w jego żyłach fontanny i ścieki,

Ratusz pierś pręży, jak dorodny samiec

I smutek sieje dom starczej opieki.

Zadbana rzeźnia skrywa tajemnice,

(W zamkniętej księdze – zamknięte są krzyki)

W niej rzeźnik rano zjada jajecznice,

Potem inwentarz przerabia na szynki.

A za plebanią zawstydzony kościół,

Jakby już przestał śmierdzieć dobrobytem,

W niezgodzie z sobą Pana Boga prosi,

By lud obdarzył nieszczęścia profitem.

Pociąg turkoce po stalowych szynach,

Samolot leci nie wieszcząc wypadku,

Matka do szkoły odprowadza syna,

Urząd oblicza podatek od spadku.

A my siedzimy beztrosko na łące,

Nieważcy niby powietrze nad kładką

Ignorujemy myśli nas bolące

I scyzorykiem obieramy jabłko.

Choć moglibyśmy zabić prezydenta,

Albo obcym wojskom salutować,

Wolimy leżeć, jak opowieść drętwa,

Bo przecież łatwiej jest nam obserwować…

2012-03-02

Tyle sklepów dookoła,

W każdym ładne ekspedientki,

Towar z półek na mnie woła,

Bym go szybko wziął do ręki.

A ja przechodzę obok niewzruszony,

Idę do sklepu, gdzie brudno i drogo,

Gdzie oszukuje kasjer przepocony,

Bo przecież mi wolno!

Tylu mamy polityków

Ożenionych, wykształconych,

Zdolnych Polskę zdjąć ze stryków,

Rzutko pognać w światłe strony.

A ja głosuję wciąż na najgorszego,

Którego żadna nie chce zostać żoną,

Który nie wróży Polsce nic dobrego,

Lecz przecież mi wolno!

Tyle zdolnych piosenkarek

Wyśpiewuje piękne pieśni,

Głosem takim, że kanarek

O nim nigdy nawet nie śnił.

A przy mnie płyty ich leżą odłogiem,

Całymi dniami słucham disco polo,

Wiem, że muzyką „to” nazwać nie mogę,

Lecz przecież mi wolno!

W pięknych wierszach tego świata

Kopulują metafory,

Hamlet w Danii, Konrad w Dziadach

Wypełniają nam wieczory.

A wy czytacie tą klęskę na tarczy,

Myśl głębszą wskrzesić do życia niezdolną,

Którą napisał niejaki Ślusarczyk,

Lecz przecież Wam wolno…

2011-12-16